فال و فالنامه و طالع بینی: فال عقد و ازدواج فال انبیا فال امام ائمه فال روا شدن حاجت فال قران حضرت شیخ بهایی

فال و فالنامه و طالع بینی: فال عقد و ازدواج فال انبیا فال امام ائمه فال روا شدن حاجت فال قران حضرت شیخ بهایی

فال و فالنامه و طالع بینی: فال عقد و ازدواج فال انبیا فال امام ائمه فال روا شدن حاجت فال قران حضرت شیخ بهایی
فال و فالنامه و طالع بینی: فال عقد و ازدواج فال انبیا فال امام ائمه فال روا شدن حاجت فال قران حضرت شیخ بهایی

فال و فالنامه و طالع بینی: فال عقد و ازدواج فال انبیا فال امام ائمه فال روا شدن حاجت فال قران حضرت شیخ بهایی

فال و فالنامه و طالع بینی: فال عقد و ازدواج فال انبیا فال امام ائمه فال روا شدن حاجت فال قران حضرت شیخ بهایی

فال قرآن، فال قرآنی، فال با قرآن

نحوه گرفتن فال:
با وضو قرآن را بدست بگیر، آن را زیارت کرده و با توجه به نیتی که در دل داری، صفحه ای از کتاب خدا را باز کن. از آن صفحه، هفت ورق جلو برو. بعد از آن، از ابتدای صفحه، هفت سطر بشمر و پایین بیا. بعد در میان سطرهای بعدی، هفت بار کلمه « ان » را پیدا کن. بعد از یافتن هفتمین بار از کلمه « ان »، دوباره هفت سطر بشمر و جلوتر برو. ابتدای سطر هفتم از هفتمین کلمه « ان » که پیدا کرده ای، اولین حرفی که سطر با آن شروع شده، معنی فال توست. آن را با فال بالا معنی کن
موفق باشی و فالت نیک انشاءالله



گشا مصحف، ورق زان هفت گردان
ز هفتم سطر، حرفِ اولست قال
چو فال آید « الف» خیر و صواب است
چو «ت» آید، بباید توبه زان کار
چو «ج» آید، بکن جهدی و می کوش
چو «خ» آید، امان از خوف میجوی
چو «ذ» آید، تو خود آن خوار بینی
چو «ز» آید، بیابی مالِ بی عدّ
چو «ش» آید، خصومت پیشت آید
چو «ض» آید،در آن کار است گرانی
چو «ظ» آید، ظفر بر دشمنان است
چو «غ «آید، خطر باشد،بده مال
چو «ق» آید، شوی مقبول در قول
چو «ل» آید ، برآید حاجتت زود
چو «ن» آید، بود آن کار نیکوی
چو «ه» آید، خدا خشنود و خصمان
چو «ی» آید، زغایب مژده یابی
شمر از سطر هفت از هفتمین «ان»
عقیدترا بران ای صاحب فال
ز «ب» از منعمانت، فتح بابست
ز «ث» دنیا و دین بر دست می آر
ز «ح» از اقربا، جام خوشی نوش
ز «د» اصحاب دولت را خبرگوی
ز «ر» نیکی بود، شادان نشینی
ز «س» بینی سعادتهای بی حد
ز «ص» ای خواجه، صبر و مکث باید
ز «ط» زاهد شوی، تقوی برانی
ز «ع» امر محبتها عیان است
ز «ف» شادی تو را باشد به هر حال
ز «ک» ایمن نباید بود از هول
ز «م» آید ملامتهای مشهود
ز «واو « ت هست نعمت توی در توی
ز» لا» تشویش باشد نی نه چندان
که خشنود انی از نعم المابی